Eind januari heb ik een artikel geplaatst op LinkedIn naar aanleiding van de rellen waarbij met name jonge mannen protesteerden tegen de avondklok.
De kwetsbare biologie van de relschopper
Sinds de avondklok is ingegaan worden we opgeschrikt door heftig en zinloos geweld van met name jongens en jonge mannen, de zogenaamde relschoppers. Uit een persbericht bleek dat de meeste jongens jonger dan 25 jaar zijn. En dit is een belangrijk gegeven.
Het mannelijke brein wordt namelijk gemiddeld bij deze leeftijd pas echt volwassen. Bij het vrouwelijke brein is dit ongeveer twee jaar eerder. De laatste fase van het volwassen worden van het brein gaat over de rijping van de prefrontale neocortex. Dit hersenonderdeel speelt een rol bij planning, inlevingsvermogen en impulsbeheersing. Dit laatste proces van breinontwikkeling begint in de pubertijd en komt bij meisjes eerder op gang dan bij jongens. Zo is uit onderzoek vastgesteld dat sommige meisjes van 10 jaar oud meer impulsbeheersing en inlevingsvermogen vertonen dan sommige jongens van 20 jaar oud.
De gewelddadige jongens hebben nog niet zo veel last van hun inlevingsvermogen. Ze hebben niet genoeg gevoel bij de schade die ze aan de eigendommen van anderen toebrengen en de pijn die dit de eigenaren of gebruikers oplevert. Ook werkt het gebrek aan impulsbeheersing niet mee bij het vermijden van hun daden. En dan is er nog het hormoon testosteron dat agressie-verhogend werkt en leidt tot risicovol en zelfoverschattend gedrag. Als je dit rijtje biologische kenmerken van jonge mannen completeert met het van nature onzekere zelfbeeld en de grote behoefte aan waardering van vrienden of mannelijke leeftijdsgenoten krijg je een explosieve biologische cocktail. Deze is met enkele stoere kreten via sociale media eenvoudig aan te zetten. Maar wie is het uiteindelijke slachtoffer van deze relschoppers?
Juist de relschopper zelf. Niet goed nagedacht en lekker lol getrapt en dan nu een strafblad. En voor de meisjes, waar het uiteindelijk om gaat, zijn deze jongens echt niet meer interessant. Een stelletje verliezers zijn het geworden. Hoe kunnen we deze jongens tegen zichzelf en hun weggegooide toekomst beschermen? Meer aandacht geven aan hun kwetsbare biologie? Ze pas bij 25 jaar alle rechten geven van volwassenen? Zorgen voor minder gewelddadige input voor hun kwetsbare brein? Ze beter voorlichten over hun handicap? Of ze laten opgroeien in een maatschappij die erkenning heeft voor de biologische aspecten van de mens. Waarin naast de omgang met ons geniale menselijke brein, ook ruim aandacht wordt gegeven aan het omgaan met ons kwetsbare menselijke brein.
Een brein dat reuzemakkelijk verslaafd raakt aan tabak, alcohol, drugs of games. Of aan de bevestigingen uit onze persoonlijke hulpbreinen die zonder slaapgebrek 24 uur per dag aan kunnen staan. Een brein dat inherent onzeker is in zijn omgang met soortgenoten en steeds een veilige bevestiging nodig heeft als groepsdier met slappe spieren. Een brein dat vanwege dezelfde reden, het zijn van een groepsdier met slappe spieren, aangeboren onrustig is en continue zijn omgeving aftast naar gevaar. Een brein dat makkelijk te beïnvloeden is door opvoeding en scholing. Op een positieve manier is deze beïnvloeding met menselijke normen en waarden. Het brein kan ook ten prooi vallen aan brainwashing, indoctrinatie, complottheorieën, dogma’s, polarisatie en belemmerende conditionering.
Gelukkig is er ook zoiets als ons menselijk instinct dat opgebouwd is in onze miljoenen jaren durende evolutie als groepsdier, dat door zeer nauwe en zorgzame samenwerking heeft overleefd. En dus doet het pijn als er iets niet eerlijk gaat, als we naar oorlogsbeelden kijken of als we de beelden zien van het destructieve spoor van de relschoppers. Wij voelen mee met de pijn van hun slachtoffers. En ergens diep vanbinnen, hoezeer we ook vinden dat ze hard gestraft moeten worden om hun lesje te leren, voelen we ook de pijn van de jongeman die zijn toekomst met het smijten van een stoeptegel door een winkelruit letterlijk en figuurlijk vergooit.